อย่าปฏิเสธว่าคุณไม่เคยโกรธ...
อย่าอ้างว่าคุณไม่เคยแสดงอาการโมโหให้ลูกคุณเห็น...
อย่าพูดว่า “ไม่รู้ว่าไปเอานิสัยก้าวร้าวอย่างนี้มาจากไหน”...
ทุกอย่างมันเริ่มต้นที่เรา คนที่เลี้ยงพวกเขามานั่นแหละค่ะ

วันนี้แม่ช็อคขอนำนิทานเรื่อง “Schreimutter”  จากคำแนะนำของคุณครูกลม ผู้อำนวยการโรงเรียนจิตตเมตต์ มาเล่าให้พวกเราฟังกันค่ะ

เรื่องราวของแม่และลูกนกเพนกวิน ที่อยู่ๆ วันหนึ่งแม่นกเพนกวินก็โมโห ตวาดลูกน้อยเสียงดัง เสียงของแม่นกเพนกวินดังมาก ดังจนทำให้ลูกน้อยตกใจ ดังจนทำให้ร่างกายของลูกนกเพนกวินหลุดกระจาย หายไปตามที่ต่างๆ ไกลแสนไกลจากกัน หัวไปทาง หางไปทาง ตัวไปทาง และปีกหายไปอีกทาง สุดท้ายเหลือแค่ขาเพียงสองข้าง

ตอนนั้นลูกนกเพนกวินรู้สึกกลัว อยากจะร้องไห้ แต่ก็ร้องไม่ได้เพราะไม่มีปาก อยากมองเห็นทางข้างหน้า แต่ก็มองไม่เห็นเพราะไม่มีตา อยากบินหนีจากสถานการณ์ตรงหน้า เขาก็ทำไม่ได้เพราะไม่มีปีก ลูกนกเพนกวินทำได้แค่วิ่ง วิ่งไปข้างหน้า วิ่งสุดแรงเท่าที่ขาทั้งสองข้างของเขาจะทำได้ จนหมดแรง และยืนนิ่งในที่สุด

ไม่นานนักแม่นกเพนกวินก็เริ่มออกตามหาลูกน้อย แม่นกเพนกวินล่องเรือตามเก็บชิ้นส่วนลูกทีละส่วนๆ จนครบทั้งหมด พยายามเย็บต่อกัน ให้กลับมาเป็นลูกนกเพนกวินของตัวเองดังเดิม...

และถึงแม้แม่นกเพนกวินจะเย็บร่างกายลูกน้อยกลับมาให้เหมือนเดิมได้ แต่บาดแผลจากรอยเย็บก็ไม่เคยจางหายไปจากหัวใจลูกนกเพนกวินอีกเลย...

-------------------------------------------------

รู้สึกเหมือนโดนไฟช็อตเล็กๆ มั้ยค่ะ ลองถามตัวเองดูนะคะ ว่าใครกันแน่ ที่เป็นคนฝากบาดแผลนั้นไว้กับลูก...
ใครกันที่ทำให้เขาดู จนเขาเข้าใจว่านี้คือสิ่งที่ถูกต้อง และยึดไว้เป็นต้นแบบในการกระทำของเขาเอง

ตอนนี้ตอบตัวเองได้แล้ว รู้แล้วว่าความโกรธไม่ใช่สิ่งที่ผิด แต่โกรธแล้วต้องรู้ตัวให้เร็ว ควบคุมตัวให้ได้ ก่อนอะไรๆ มันจะสายเกินไป...

ขอบคุณครูกลม ผู้อำนวยการโรงเรียนจิตตเมตต์อีกครั้ง ที่ส่งมอบนิทานดีๆ ให้พ่อแม่ได้ลองส่องกระจกดูตัวเองบ่อยๆ เห็นภาพชัดขึ้นเลยค่ะ

ขอบคุณ Jutta Bauer ผู้เขียนนิทานเรื่อง Schreimutter
ภาพประกอบจาก พ่อจ็อบ  https://m.facebook.com/jbbdraw