เบนลองเปลี่ยนวิธีเพื่อให้นกเพนกวินมีปฏิกริยาโต้ตอบ โดยการแกล้ง ล้อเลียน หรือยั่วโมโห และถึงแม้เบนจะจับนกเพนกวินติดจรวดส่งให้ไกลออกไปนอกโลก แต่สุดท้ายนกเพนกวินก็ยังคงกลับมาหาเบนอยู่ดี และเช่นเดิม นกเพนกวินก็ยังคงนิ่งเฉยต่อไป

จนกระทั่งวันหนึ่งมีสิงโตตัวใหญ่เดินผ่านมา เบนจับนกเพนกวินยื่นให้สิงโตกิน แต่สิงโตไม่สนใจนกเพนกวินเอาเสียเลย เบนผิดหวัง ไม่พอใจที่ทำอย่างไร เจ้านกเพนกวินก็ไม่ยอมแสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา

เบนหมดความอดทน โมโหมาก เขาตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง “พูดอะไรออกมาบ้างซี!!!” เสียงเบนดังมาก ดังจนเจ้าสิงโตหนวกหู อ้าปากงาบเบนเข้าปากในทันที

ในขณะนั้นเอง จู่ๆ เจ้านกเพนกวินก็อ้าปากงับไปที่จมูกสิงโตอย่างแรง สิงโตเจ็บปวดจนต้องปล่อยเบนออกมา

และเมื่อทั้งคู่ผ่านพ้นเหตุกาณณ์นั้นมาได้ เบนก็เข้าใจแล้วว่า นกเพนกวินก็เหมือนเพื่อนแท้ ถึงจะไม่เคยแสดงออกว่าคิดอย่างไรกับเบน แต่เมื่อเบนต้องเผชิญกับปัญหา นกเพนกวินก็พร้อมจะช่วยเหลือเบนเสมอ

----------------------

นิทานเรื่องนี้น่ารักค่ะ ภาพประกอบเล่าเรื่องด้วยตัวของเขาเอง เด็กๆ เข้าใจง่าย แม่ช็อคนึกถึงคำพูดของเจ้านายเก่าแม่ช็อคประโยคหนึ่งที่ว่า...

“Don't judge a book by its cover” อย่าตัดสินคนแค่ภาพที่คุณเห็น ลองเปิดตาดูเขาอย่างตั้งใจสักครั้ง ลองเปิดหูฟังเสียงของเขาดีๆ บางทีมุมบางมุมของเพื่อนอาจต้องใช้เวลากว่าที่เราจะสัมผัสมันได้

สติมา ปัญญาเกิด ลองดูเพื่อนดีๆ เถิด จะเกิดผล ^__________^

ขอบคุณนิทานดีๆ จาก “Polly Dunbar” ลายเส้น สีสัน เนื้อหาทุกเล่ม ทุกผลงานของคุณมีเสน่ห์จริงๆ ค่ะ อ่อนโยน มีความหมาย รักเลยๆ

ขอบคุณเพื่อนนัทที่ส่งนิทานน่ารักๆมาให้แม่ช็อคด้วยนะคะ ^_____^