“แม่ ทำไมต้องมีกฎข้อห้ามมากมาย  หนูไม่เข้าใจ”

วันนี้แม่ช็อคมีนิทานมาเล่าให้ฟังค่ะ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเมืองอันแสนสงบอยู่เมืองหนึ่ง เมืองนั้นถูกปกครองโดยพระราชาผู้ทรงธรรม พระราชาปกครองประชาชนด้วยความรัก และเมตตา ถึงประชาชนส่วนมากจะมีความสุข แต่ก็ยังมีคนกลุ่มหนึ่งที่ไม่พอใจในการตั้งกฎข้อห้ามต่างๆ พวกเขาต่างเรียกร้องในอิสระภาพของตนเอง

คนกลุ่มนี้จึงส่งชายหนุ่มเป็นตัวแทนไปพบกับพระราชา เพื่อเจรจาขอยกเลิกกฎระเบียบ พระราชาเข้าใจในความต้องการของพวกเขา จึงได้ยื่นข้อเสนอกลับไปเพียงหนึ่งข้อ

“เรามีลิงอยู่ 1 ตัว ท่านจงเอาไปเลี้ยงที่บ้านของท่าน ห้ามผูกมัด ห้ามล่ามโซ่ ห้ามกักขัง และปล่อยในมันอยู่ในบ้านของท่านอย่างอิสระ หากท่านเลี้ยงลิงตัวนี้ได้ครบ 3 วัน เราจะยอมยกเลิกกฎระเบียบทั้งหมดในเมืองของเรา”

ประชาชนผู้นั้นรับข้อเสนอของพระราชา หมายมั่นเป็นมั่นเหมาะว่า การเลี้ยงลิงตัวเล็กๆ แค่ 1 ตัว ง่ายนิดเดียว ตัวเขาต้องทำได้อย่างแน่นอน

วันรุ่งขึ้น ภาระกิจการเลี้ยงลิงจึงเริ่มต้น ชายหนุ่มนำลิงมาเลี้ยงในบ้านตนตามข้อเสนอของพระราชา แต่ลิงตัวนี้มันซนเหลือเกิน มันปีนป่ายขึ้นบนหลังคา แล้วกระโดดลงมาบนโต๊ะเก้าอี้ ต่อด้วยกระโจนขึ้นเปิดตู้อาหาร และลื้อค้นสิ่งของกระจัดกระจายทั่วบ้านเต็มไปหมด

เพียงแค่ครึ่งวัน ชายผู้นี้ก็ยอมแพ้ และนำลิงมาคืนพระราชาในที่สุด

เขาบอกกับพระราชาว่า “ข้าเหน็ดเหนื่อยเหลือเกินที่ต้องตะโกนห้ามปรามเจ้าลิงไม่ให้ซุกซน แถมยังต้องเดินตามเก็บข้าวของที่พังเสียหาย กระจายระเกะระกะทั่วบ้าน”

บัดนี้ ชายหนุ่มเข้าใจแล้วว่า ทำไมพระราชาถึงต้องตั้งกฎระเบียบมากมายในเมืองแห่งนี้  เพราะการมีกฎระเบียบแบบแผนทำให้ทุกคนรู้ว่าอะไรควรทำ หรืออะไรไม่ควรทำ เพราะจะมันเป็นแนวทางในการปฏิบัติ ให้ทุกคนอยู่ด้วยกันอย่างสันติ ไม่เบียดเบียนกัน ไม่ทำร้ายกัน และเมื่อทุกคนสามารถปฏิบัติได้ สังคมเราก็จะน่าอยู่ แล้วความสุขจะไปอยู่ไหนเสียล่ะค่ะ ^___________~

นิทานเรื่องนี้แม่ช็อคเคยได้ฟังมาจากทางเว็ปไซด์ยูทูปเมื่อนานมาแล้ว และจำไม่ได้ว่าใครเป็นคนเล่าให้ฟัง ขอบคุณมากเลยนะคะที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆ  หวังว่านิทานเรื่องนี้จะสามารถส่งต่อให้อีกหลายๆ บ้าน  สามารถทำให้เด็กๆ เข้าใจเรื่องกฎกติกาได้มากขึ้น และยอมรับมันในที่สุด ^________^