วันหนึ่งคุณครูหมีแพนด้าให้เด็กๆ ออกมาบอกเล่าเรื่องราวของตนเอง ว่าตัวเองมีความพิเศษในด้านไหน

Agatha รู้สึกกังวล เพราะไม่ว่าจะคิดถึงความสามารถด้านไหน เพื่อนๆ ของเธอก็ทำได้ดีกว่าเสมอ ไม่ว่าจะเป็น George เล่นฟุตบอลได้ดีกว่า... May ร้องเพลงได้ดีกว่า หรือแม้กระทั่ง Yoko ก็ทำท่าเตะคาราเต้ได้สูงกว่า

Agatha รู้สึกว่าไม่รู้เลยว่าตัวเองพิเศษในด้านใดสักด้านหนึ่งเลย เธอคิด คิด และคิด จนกระทั่งเธอคิดว่า ถ้าเธอทำตัวเงียบๆ ไว้ แล้วทุกคนน่าจะลืมเธอไปเอง ในขณะที่เพื่อนๆ ของเธอกำลังเล่าเรื่องอยู่หน้าห้องเรียน Agatha ก็ค่อยๆ ย่อง ออกมาจากที่นั่ง แล้วไปซ่อนตัวอยู่ในกล่องของเล่นแบบเงียบๆ

ไม่นานนัก เพื่อนๆ ก็เริ่มรู้สึกว่า Agatha หายไป ทุกคนช่วยกันหา Agatha แต่ก็ไม่มีใครหาเจอเลยสักคน เพื่อนๆ เริ่มกังวลมากจะกระทั่งเพื่อนคนหนึ่งเริ่มร้องไห้ออกมา

Agatha ตกใจเพราะเธอไม่ได้อยากทำให้เพื่อนร้องไห้ จึงลุกขึ้นแสดงตัวต่อทุกคน ขณะนั้นเองก็ถึงเวลาที่ Agatha บอกเล่าเรื่องความพิเศษของเธอให้เพื่อนๆ ฟัง และยังไม่ทันที่ Agatha จะได้เอ่ยอะไร เพื่อนๆ ของเธอก็ช่วยกันพูดถึงความพิเศษของเธอ

“Agatha พิเศษ เพราะเล่นซ่อนหาเก่ง”
“Agatha พิเศษ เพราะชอบช่วยเหลือคนอื่น”
“Agatha พิเศษ เพราะเธอทำหน้าตาตลกได้ดีที่สุด ทำให้เพื่อนๆ มีเสียงหัวเราะ”

และความพิเศษสุดท้ายที่เพื่อนๆ บอกเธอก็คือ “Agatha พิเศษ เพราะเธอเป็นเธอ ไม่มีใครเป็น Agatha ได้ดีไปกว่าตัวของเธอเองอีกแล้ว”

____________________

นิทานเรื่องนี้สรุปสั้นๆ ว่า “เราไม่ได้แปลก แค่เราเป็นตัวของตัวเอง ก็พิเศษที่สุดแล้ว” เราอาจจะไม่ได้เก่งที่สุดในทุกด้าน แต่เชื่อเถอะว่าเราแต่ละคนมีความ “พิเศษ” ของตัวเอง

ขอบคุณผู้เขียน Anna Pignataro สำหรับหนังสือดีๆ เล่มนี้ค่ะ