ไม่นานนักเจ้าหมีตัวใหญ่เดินถือโถน้ำผึ้งแสนหวานผ่านมาที่เก้าอี้เชิญตามสบาย ด้วยความหิวโหย จึงจัดการกินลูกโอ๊คจนหมด แต่ก่อนจะเดินจากไป เจ้าหมีก็นึกขึ้นได้ “หากเราทิ้งตะกร้าเปล่าๆ ไว้ ใครที่เดินผ่านมาทีหลัง คงรู้สึกไม่ดีแน่ๆ เจ้าหมีนึกได้ดังนั้น จึงวางโถน้ำผึ้งของตนเองในตะกร้าแทน...

แขกคนถัดไปคือ เจ้าหมาจิ้งจอกผู้ซึ่งเดินผ่านมาพร้อมกับขนมปังหอมๆ หวานๆ ในมือ พอเจ้าจิ้งจอกเห็นป้าย “เก้าอี้เชิญตามสบาย” เท่านั้นแหละ น้ำผึ้งในโถก็หมดไปในพริบตา แต่ก่อนที่เจ้าจิ้งจอกจะเดินจากไป เขาก็คิดขึ้นมาว่า หากเราทิ้งตะกร้าเปล่าๆ ไว้ คนที่เดินต่อมาก็คงจะเสียใจ เขาจึงวางขนมปังลงในตะกร้าแทน...

ขนมปังในตะกร้าถูกวางอยู่บนเก้าอี้ใจดี รอการมาเยือนของแขกคนถัดไป...

ไม่นานนักฝูงกระรอก 10 ตัวเดินผ่านมาที่เก้าอี้ไม้พร้อมกับลูกเกาลัดจำนวนมากมาย เมื่อพวกเขาเห็นขนมปังหอมๆ วางอยู่ข้างป้าย “เก้าอี้เชิญตามสบาย” จึงนึกดีใจ แบ่งขนมปังกันกินอย่างเอร็ดอร่อย... และเช่นเคย พวกกระรอกได้วางลูกเกาลัดมากมายไว้จนล้นตะกร้า เพื่อเผื่อแผ่ให้กับคนที่เดินผ่านมาทีหลัง...

และแล้ว เจ้าลาน้อยก็ตื่นขึ้น เขาฉงนงงงวยกับบรรดาลูกเกาลัดมากมายที่อยู่ในตะกร้า พลางคิดว่า เราคงหลับไปนานจริงๆ นานขนาดที่ลูกโอ๊ค กลายเป็นลูกเกลัดได้เลยเชียวล่ะ ^___^

นิทานเรื่องนี้สอนเด็กๆ แบบอ้อมๆ แต่เข้าประเด็นได้อย่างชัดเจน ในเรื่อง “การให้ และการเอาใจเขามาใส่ใจเรา” ลองตั้งคำถามแล้วให้เด็กๆ ช่วยคิดกันนะคะ ว่าถ้าพวกเขาเดินผ่านเก้าอี้ใจดีตัวนี้ พวกเขาจะคิดทำอย่างไรกับของในตะกร้า และจะเอาอะไรมาวางแทนที่ดีไหม เผื่อในเวลาต่อมา คนที่ผ่านมาทีหลัง จะได้รับประโยชน์เช่นกัน

ลูกจ๋า เชื่อแม่เถอะว่า หากเราทำให้อะไรใคร ด้วยความจริงใจ โดยที่ไม่หวังผลตอบแทน เรานั่นแหละ ที่จะได้รับผลลัพธ์ที่ดียิ่งขึ้นมากกว่าเดิม... เหมือนเจ้าลาไงค่ะ เผลอหลับไปแปปเดียว ได้ลูกเกาลัดมาแทนลูกโอ๊คเต็มตะกร้า กลับบ้านสบายใจกันเลยทีเดียว ^____^

ขอบคุณนิทานน่ารักๆ เรื่อง “เก้าอี้เชิญตามสบาย” หรือ “The Giving Chair”
เรื่องโดย Yoshiko Koyama
ภาพโดย Kozo Kakimoto