เมื่อนั้น เทพเจ้าสายฟ้าตัวจิ๋ว ขี่ก้อนเมฆผ่านมา เขาเห็นเด็กๆไม่ใส่เสื้อผ้า กำลังโดนหนีบตากอยู่กับราวตากผ้า ก็นึกอยากกินสะดือเด็ก จึงรีบบึ่งขี่ก้อนเมฆลงไป หมายจะกินสะดือเด็กๆ ให้อร่อยไปเลย

แต่แล้ว เมื่อเทพเจ้าสายฟ้าลงมาถึงราวตากผ้า แขนขา ร่างกายของเขากลับติดพันกับราวตากผ้าจนเขาขยับตัวไม่ได้ เทพเจ้าสายฟ้าหงุดหงิด บอกกับคุณแม่อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ว่า สาเหตุที่เขาลงมาที่นี้ เป็นเพราะเขาต้องการจะกินสะดือเด็กที่โดนตากอยู่นั้นเอง

คุณแม่ไม่พอใจในคำตอบอันอวดดีเยี่ยงนั้น จึงนำตัวเทพเจ้าสายฟ้าโยนลงกะละมังซักผ้าในทันที ขย้ำๆ ขยี้ๆ จนเทพเจ้าสายฟ้าสะอาดเอี่ยม แต่กลายเป็นว่า ตัวเทพเจ้าสายฟ้านั้นยับยู่ยี่ ดวงตา จมูก และปากหายไปพร้อมกับสิ่งสกปรก

ใบหน้าของเทพเจ้าสายฟ้าว่างเปล่า เด็กๆ จึงช่วยกันวาดรูป หน้าตา ของเทพเจ้าสายฟ้าลงไปใหม่ ใส่รอยยิ้ม วาดดวงตาเป็นประกาย ระบายสีแดงเรื่อๆบนแก้ม เทพเจ้าสายฟ้าส่องกระจกมองตนเอง พอใจในหน้าตาใหม่ที่เด็กๆ วาดให้ ยิ้มกริ่ม มีความสุข และรีบขี่เมฆจากไปอย่างรวดเร็ว

เช้าวันต่อมา ในขณะที่คุณแม่กำลังซักผ้า เมฆฝนก็เคลื่อนตัวกลับมาอีกครั้ง เสียงสายฟ้าฟาดดัง เปรี้ยงปร้าง ดึงความสนใจของคุณแม่ให้เงยหน้าขึ้น และแล้วคุณแม่ก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อพบว่า

เทพเจ้าสายฟ้าหลายคน ล่วงหล่นมาอยู่เบื้องหน้าคุณแม่ พร้อมทั้งบอกให้คุณแม่ช่วยซักพวกเขาที และอย่าลืมให้เด็กๆวาดหน้าตา น่ารักๆ ให้พวกเขาด้วยนะ ^_______^

--------------------------------------------------------------------------------------

เนื้อเรื่องนิทานเรื่อง “คุณแม่นักซักผ้า” แอบแทรกเกล็ดความเชื่อของคนญี่ปุ่นที่ว่า เทพเจ้าสายฟ้าชอบกินสะดือเด็ก เป็นกุศโลบายที่อยากให้เด็กๆระวังตัว แต่งกายให้มิดชิด และไม่ออกไปตากฝน เพื่อเลี่ยงต่อการเจ็บป่วย (อ้างอิงเกล็ดความรู้นี้ จากน้านกฮูก ที่บอกกล่าวตอนท้ายของหนังสือนิทานเล่มนี้ค่ะ)

โดยส่วนตัวแม่ช็อคชอบนิทานเรื่องนี้มากๆ ชอบที่ทำให้เราได้ย้อนกลับมาคิดถึงตัวเองว่า คุณแม่ที่บ้านของเราก็เก่งกาจ และมากความสามารถขนาดไหน จัดการทุกอย่างด้วยสองมือแม่อย่างง่ายดาย เรียกได้ว่า เก่งไม่แพ้คุณแม่นักซักผ้าในนิทานเลยค่ะ

แม่ช็อคชอบความน่ารักน่าเอ็นดูของเหล่าเทพเจ้าสายฟ้าตัวแสบที่หักมุมตอนจบ พวกเขาพากันมาเป็นโขยง หมายจะให้คุณแม่ช่วยซัก คุณลูกๆช่วยวาดหน้าตาให้ แม่ช็อคคิดว่า หลังจากที่ทุกคนได้หน้าตาใหม่ แบบยิ้มแย้ม แจ่มใสกลับไป โลกบนก้อนเมฆคงสดใสขึ้นอีกเยอะเลยค่ะ ^________^

ขอบคุณนิทานเรื่อง “คุณแม่นักซักผ้า”
เรื่องและภาพโดย “วาคิโกะ ซาโต้”
แปลโดย “พรอนงค์ นิยมค้า และ มารินา โฮริคาวา
พิมพ์โดยบริษัท แปลน ฟอร์ คิดส์ จำกัด

สุดท้ายขอขอบคุณโรงเรียนจิตตเมตต์ที่มีหนังสือดีๆ เล่มนี้ให้ลูกสาวแม่ช็อค ได้ยืมกลับมาแบ่งปันกันอ่านที่บ้านค่ะ