สุดท้าย ตูมตามอึดอัดทนไม่ไหว ตะโกนใส่พวกห่านให้หยุดส่งเสียงดัง แต่เจ้าห่านก็ตอบกลับตูมตามเช่นเดียวกันว่า “ฉันก็ร้องเหมือนที่เธอร่ำร้องอยากได้นั่นได้นี่ยังไงล่ะ!”

ตูมตามได้ยินดังนั่น เหมือนได้สติ นั่งทบทวนตัวเอง พบว่าจริงอย่างเจ้าห่านว่านั่นแหละ พวกห่านพวกนี้ก็เหมือนกระจกสะท้อนการกระทำของตูมตามที่แสดงความเอาแต่ใจออกมาเมื่ออยากได้ของเล่นใหม่ๆ
ตูมตามตัดสินใจ ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะเปลี่ยนตัวเอง เพราะเข้าใจแล้ว ว่าเมื่อเขาแสดงพฤติกรรมร้องโวยวายแบบนั้น จะส่งผลต่อคนรอบข้างอย่างไรบ้าง เขาประกาศก้องเสียงดังใส่ฝูงห่านว่า “ฉันจะไม่ร้องเอาของเล่นตามใจตัวเองอีกแล้ว!”

ฉับพลันทันใด เจ้าห่านเอ็ดตะโรทั้งฝูงก็หายไปในพริบตา
ตูมตามรู้ตัวเปลี่ยนนิสัย ส่วนคุณแม่ดีใจ และภูมิใจในตูมตามอย่างเป็นที่สุด

การควบคุมอารมณ์เป็นสิ่งที่สำคัญมาก บางครั้งผู้ใหญ่อย่างเราก็ต้องหานิทานที่เห็นตัวอย่างชัดๆ ของการแสดงออก แบบมีภาพประกอบอย่างนิทานเรื่องนี้ เพราะมันจะช่วยทำให้เด็กๆ จะได้รู้และเข้าใจอย่างชัดเจนว่า ผลของการกระทำที่ส่งผลต่อคนรอบข้างเป็นอย่างไร

เอาล่ะ! ถึงเวลาหันหลังมาดูข้างหลังของเด็กๆ ที่บ้านแล้วค่ะ ว่าวันนี้มีห่านเอ็ดตะโรเดินตามมาบ้างหรือเปล่าน้อ...

ขอบคุณนิทานน่ารักๆ เรื่อง “ห่านเอ็ดตะโร อยากได้ อยากได้”

เรื่องโดย รัตนา คชนาท
ภาพโดย ลลนา มนัสสิริเกียรติ