“ขนมปัน”

เรื่องของเศรษฐีคนหนึ่งที่คิดจะทำเค้กขนมหวานที่ใหญ่ที่สุด ให้เป็นของขวัญวันเกิดให้ลูกชาย เขาจึง
กว้านซื้อขนมหวาน และส่วนผสมทั้งหมดจากในหมู่บ้าน ชาวบ้านต่างเดือดร้อน จึงพากันมาที่บ้านเศรษฐี
ท่านเศรษฐีไม่สนใจในความเดือดร้อนของผู้อื่น จนกระทั่งลูกชายตัวเองกระโจนลงไปกินขนมในก้อนเค้กใหญ่มหึมา แต่กลับขึ้นมาไม่ได้นี้สิ ชาวบ้านจึงได้ช่วยกันกินขนมเค้กก่อนนั้น จนลูกเศรษฐีออกมาได้อย่างปลอดภัย
สุดท้ายตอนจบของเรื่อง ท่านเศรษฐีก็ได้ซึ้งในความมีน้ำใจของชาวบ้าน ประกาศว่า ทุกวันเกิดของ
ลูกชาย เขาจะทำขนมเค้กก่อนยักษ์เพื่อแบ่งปันให้กับทุกคน
นิทานเรื่องนี้ สอนเรื่อง “แบ่งปัน” สมชื่อเรื่องเลยค่ะ ความเห็นแก่ตัว ที่ไม่สนความเดือดร้อนของผู้อื่น ย่อมไม่เกิดผลดีต่อผู้ใด แม้ดูเหมือนจะมีความสุข แต่จะเป็นความสุขแค่ชั่วสั้นๆ สุดท้ายก็ต้องแพ้ภัยตัวเอง ในเรื่องนี้ ท่านเศรษฐีโชคดีเหลือเกินที่ชาวบ้านมีน้ำใจช่วยเหลือลูกชาย และกลับตัวกลับใจเป็นคนดีได้

แต่ลูกที่บ้านล่ะค่ะ หากเราปล่อยให้เขาเอาแต่ใจตั้งแต่เล็กๆ จนกลายเป็นเห็นแก่ตัว ไม่สนใจใคร พวกเขาจะโชคดีอย่างท่านเศรษฐีหรือเปล่า น่าคิดนะคะ ^__^
แบ่งปันเถอะค่ะ สอนให้พวกเขาแบ่งปันด้วยความเต็มใจ (อย่าบังคับนะคะ การบังคับในเด็กเล็กๆ สร้างการต่อต้านอย่างไม่รู้ตัวค่ะ) ถ้าเขายังไม่ยอมทำตาม จงทำเป็นตัวอย่างให้เขาดู จงใช้ความเป็น Idol ของเราทำให้เขาเห็น บอกเล่าผลที่จะเกิดให้เป็นตัวอย่าง พวกเขาจะได้เห็นภาพได้ไม่ยาก ใช้เวลาเยอะหน่อย และผลลัพธ์ดีเยี่ยมระยะยาว ^______^
สู้ต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ